خلاصه کتاب این صدا از کجاست؟ ( نویسنده علی بیگدلی )

نمایشنامه «این صدا از کجاست؟» اثر علی بیگدلی، یک تجربه عمیق و منحصربه فرد از یک مونولوگ پست دراماتیک است که خواننده را به سفری در اعماق ذهن یک شخصیت می برد. این اثر، روایتی درهم تنیده از خاطرات و دغدغه های درونی است که خواننده را با ابهامات و واقعیت های ذهنی راوی درگیر می کند. در ادامه به بررسی جامع این اثر می پردازیم.

در دنیای پرهیاهوی ادبیات نمایشی معاصر ایران، جایی که هر نویسنده ای به دنبال کشف و ارائه فرم های جدید برای بیان درونیات انسان و پیچیدگی های جامعه است، علی بیگدلی با نمایشنامه «این صدا از کجاست؟» خود را در جایگاهی متفاوت قرار می دهد. این اثر نه تنها یک نمایشنامه صرف، بلکه نوعی کاوش فلسفی و روانکاوانه در بطن وجود یک انسان است که از طریق یک تک گویی طولانی و عمیق به تصویر کشیده می شود. اثری که از ساختارهای سنتی درام فاصله گرفته و به جهان پست دراماتیک گام می نهد، فرصتی بی نظیر برای علاقه مندان به تجربه های ادبی بدیع و تأمل برانگیز فراهم می کند.

برای کسانی که به دنبال فهم عمیق تر از فرم های نوین تئاتر و ادبیات هستند و مایلند تا مرزهای سنتی داستان گویی را به چالش بکشند، «این صدا از کجاست؟» اثری است که باید به آن پرداخت. این مقاله با هدف ارائه یک خلاصه جامع، تحلیلی و جذاب، خواننده را با این نمایشنامه آشنا می کند و به او یاری می رساند تا پیش از فرو رفتن کامل در متن، با جهان بینی و تکنیک های خاص نویسنده ارتباط برقرار کند. هدف نهایی آن است که این تحلیل، محرکی برای تجربه کامل و لذت بخش مطالعه این اثر ارزشمند باشد.

سفری به جهان درونی نمایشنامه این صدا از کجاست؟

هر اثر هنری، دریچه ای است به دنیای پنهان ذهن خالق و بازتابی از زمانه خود. نمایشنامه «این صدا از کجاست؟» نوشته علی بیگدلی، از این قاعده مستثنا نیست و می توان آن را به عنوان یکی از آثار قابل تأمل در ادبیات نمایشی معاصر ایران دانست که مخاطب را به سفری اکتشافی درونی دعوت می کند. این اثر نه تنها داستان گویی می کند، بلکه به کاوشی در لایه های پنهان روان انسانی و چالش های هویتی می پردازد.

نمایشنامه مورد بحث، جایگاه ویژه ای در ادبیات نمایشی معاصر ایران دارد، چرا که از فرم های سنتی روایت فاصله می گیرد و به سوی تئاتر پست دراماتیک متمایل می شود. این نوع نگاه به درام، بیشتر بر تجربه حسی، زبانی و فکری تأکید دارد تا روایت خطی و کنش های بیرونی. در «این صدا از کجاست؟»، این رویکرد به شکل یک مونولوگ قدرتمند تجلی می یابد، جایی که تنها یک شخصیت، تمام بار روایت و انتقال احساسات را بر دوش می کشد. این شیوه نگارش، فرصت غوطه ور شدن در ذهن شخصیت و همراهی با جریان سیال افکار او را به خواننده می دهد و تجربه ای یگانه و عمیق را رقم می زند.

برای هر علاقه مند به ادبیات و تئاتر، به ویژه کسانی که به دنبال فرم های نوین و آثار تأمل برانگیز هستند، این نمایشنامه اهمیت خاصی پیدا می کند. این مقاله با ارائه یک تحلیل دقیق و عمیق، سعی در آشکار ساختن ابعاد مختلف این اثر دارد تا خواننده بتواند با درکی کامل تر، به سراغ مطالعه متن اصلی برود و از این تجربه ادبی لذت بیشتری ببرد.

نگاهی اجمالی: ساختار و مشخصات این صدا از کجاست؟

برای ورود به دنیای یک اثر ادبی، آشنایی با مشخصات ظاهری و ساختاری آن گامی اساسی است. نمایشنامه «این صدا از کجاست؟» با ویژگی های خاص خود، تصویری روشن از انتخاب های هنری نویسنده، علی بیگدلی، را به نمایش می گذارد که به درک عمیق تر محتوای آن کمک می کند.

مشخصات نشر و فرمت

این اثر توسط انتشارات افسانه نیاکان به چاپ رسیده است. سال انتشار آن ۱۴۰۰ و تعداد صفحات آن ۱۶ صفحه است که این حجم کم، نشان دهنده فشردگی و ایجاز در فرم نگارش آن است. فرمت الکترونیکی آن اغلب به صورت EPUB یا PDF عرضه می شود که دسترسی را برای خوانندگان آسان می کند. قیمت نسبتاً پایین آن نیز، فرصت مناسبی برای تهیه و مطالعه این اثر فراهم می آورد. این کتاب در دسته نمایشنامه های درام ایرانی قرار می گیرد و با شابک 978-622-94026-0-3 قابل شناسایی است.

ژانر و فرم نمایشنامه: پست دراماتیک و مونولوگ

«این صدا از کجاست؟» از نظر ژانر، یک نمایشنامه پست دراماتیک (Post-Dramatic Theatre) محسوب می شود. تئاتر پست دراماتیک، نوعی از تئاتر است که از ساختارها و قراردادهای سنتی درام، مانند روایت خطی، شخصیت پردازی های پیچیده و تعارضات بیرونی، فاصله می گیرد. در این رویکرد، تمرکز بر روی جنبه های غیرروایی نمایش است؛ عناصری چون زبان، صدا، تصویر، حرکت و فضای صحنه به اندازه یا حتی بیش از داستان اهمیت پیدا می کنند. هدف اصلی، برانگیختن تجربه حسی و فکری در مخاطب است تا ارائه ی یک داستان با آغاز، میانه و پایان مشخص. در این فرم، متن ممکن است صرفاً بهانه ای برای خلق یک تجربه باشد و نه لزوماً عنصر اصلی و محوری.

فرم «این صدا از کجاست؟» نیز مونولوگ یا تک گویی است. این بدین معناست که نمایشنامه تنها با یک شخصیت پیش می رود که در تمام مدت به تنهایی صحبت می کند. این تک گویی، دریچه ای است به جهان درونی، افکار، خاطرات و دغدغه های شخصیت اصلی. در این فرم، تمام اتفاقات، احساسات و گذشته ی شخصیت از زبان خودش روایت می شود، به شیوه ای که مخاطب احساس می کند مستقیماً در حال ورود به ذهن و روان اوست. این فرم به نویسنده اجازه می دهد تا بدون نیاز به کنش های بیرونی یا تعامل با شخصیت های دیگر، به عمق روانکاوی بپردازد و ابعاد مختلف شخصیت را از طریق زبان و کلام او آشکار سازد. این رویکرد، نمایشنامه را به تجربه ای عمیقاً شخصی و فکری برای خواننده تبدیل می کند.

ورود به دنیای صدا: خلاصه داستان و سیر روایی

در نمایشنامه «این صدا از کجاست؟»، برخلاف آثار دراماتیک سنتی که اغلب دارای یک خط داستانی مشخص و مجموعه ای از شخصیت ها هستند، خواننده با جهانی کاملاً متفاوت روبه رو می شود. اینجا داستان نه به معنای رخدادهای بیرونی، بلکه به معنای جریان سیال ذهن و واگویه های یک شخصیت است. این نمایشنامه به واقع، سفری است به اعماق ناخودآگاه و خودآگاه یک راوی.

راوی و گستره ذهن او

شخصیت مرکزی و تنها راوی نمایشنامه، فردی است که تمامی نمایشنامه را از طریق مونولوگ خود پیش می برد. او نه نام مشخصی دارد و نه در مکان یا زمان ثابتی قرار گرفته است. ذهن او میدانی وسیع برای پرواز بین خاطرات، افکار، ترس ها و امیدهاست. خواننده از همان ابتدا درمی یابد که این شخصیت در حال گفتگو با خود یا با شنوندگان نامرئی است و در این گفتگو، لایه های مختلفی از روان او آشکار می شود.

افکار، خاطرات و دغدغه های او به شیوه ای غیرخطی و تداعی گر بیان می شوند. این بدان معناست که هیچ ترتیب زمانی یا منطقی مشخصی در بیان این افکار وجود ندارد. یک جمله می تواند از کودکی او بگوید، جمله بعدی به موضوعی اجتماعی در زمان حال بپردازد و سپس با یک خاطره مبهم از یک رابطه گذشته پیوند بخورد. این تداعی آزاد، به جریان طبیعی تفکر انسان نزدیک تر است و حس واقعی تری از ورود به ذهن یک فرد را به خواننده منتقل می کند. دغدغه های راوی گاهی شخصی و مربوط به روابط خانوادگی، گاهی اجتماعی و نقدی بر رفتارهای جمعی و گاهی نیز فلسفی و وجودی هستند.

درهم تنیدگی گذشته و حال در روایت

یکی از ویژگی های برجسته سیر روایی «این صدا از کجاست؟»، نحوه پرش راوی بین زمان های مختلف است. او بدون هیچ اخطار قبلی، از گذشته به حال و بالعکس حرکت می کند. این پرش ها صرفاً اتفاقی نیستند، بلکه نشان دهنده ارتباط عمیق گذشته با حال در ذهن شخصیت هستند. خاطرات گذشته، چه شیرین و چه تلخ، بر درک و احساس او از زمان حال تأثیر می گذارند و به نوعی هویت او را شکل می دهند. این درهم تنیدگی باعث می شود که خواننده همواره در حال بازسازی پازل ذهنی راوی باشد و از هر قطعه ای که او ارائه می دهد، برای درک تصویر بزرگ تر استفاده کند.

اشخاص و اتفاقاتی که در ذهن راوی مرور می شوند، طیف وسیعی دارند: خانواده (پدر، مادر، خواهر و برادر)، روابط عاطفی گذشته، دوستان و همکاران، و حتی رویدادهای اجتماعی و سیاسی که به طور غیرمستقیم بر زندگی او تأثیر گذاشته اند. این مرور مکرر بر این افراد و رویدادها، نشان می دهد که ذهن راوی با این خاطرات درگیر است و نمی تواند به سادگی از آن ها عبور کند. این تکرارها و بازگشت ها، عمق رنج ها و دغدغه های او را بیشتر آشکار می سازند.

«هر چند اون طوری که من جوابش رو دادم رفت دیگه برنگشت. برگشتا. ولی دیر برگشت. بهش گفتم قباحت داره. مگه خودت خانواده نداری. برو پی خانواده. هر وقت خانواده داشتین تشریف بیارید، هستم. نگو واقعا این ننه مرده، کس و کاری نداشته. ولی فکر کنین اون موقع تو امور خارجه کار می کرد. یه برو بیایی. نامه داده بود کلی. محض جابجا شدن رگ ها، همه اش رو پاره کردم. اصلاً ندیدم توش چی نوشته. بعدا برای خودم فکر می کردم چیا نوشته. عاشقتم. جونم فدات. بی تو همه چی سرابه. نباشی می میرم. کی بیام با هم بریم. خلاصه که این فکرا خوب نبود.»

رمز و راز صدا: منشأ و ماهیت آن

عنوان نمایشنامه، «این صدا از کجاست؟»، خود پرسشی عمیق را مطرح می کند که در تمام طول اثر، خواننده را به چالش می کشد. مفهوم صدا در این نمایشنامه می تواند معانی متعددی داشته باشد: آیا این صدای درونی راوی است؟ ندای وجدان او؟ یا پژواکی از انتظارات جامعه و گذشته که همواره در گوش او زمزمه می کند؟ ممکن است این صدا حتی صدای کسانی باشد که او را ترک کرده اند و اکنون تنها یاد و خاطره شان در ذهن او باقی مانده است.

درکی از واقعیت در «این صدا از کجاست؟» تنها از طریق برداشت ها و تفاسیر راوی حاصل می شود. واقعیت در اینجا امری عینی و بیرونی نیست، بلکه ساخته و پرداخته ذهن اوست. خواننده هیچگاه به حقیقت محض دست نمی یابد، بلکه تنها با نسخه شخصی سازی شده و فیلترشده واقعیت از دیدگاه راوی سروکار دارد. این ابهام در ماهیت صدا و واقعیت، یکی از عناصر کلیدی فرم پست دراماتیک است که خواننده را به تأویل و تفسیرهای شخصی دعوت می کند و به اثر عمق و پیچیدگی بیشتری می بخشد. این «صدا» می تواند نمادی از اضطراب های وجودی، حسرت ها، پشیمانی ها و تنهایی های انسان مدرن باشد که در کشاکش با زندگی، همواره در جستجوی پاسخی برای پرسش های بی پایان خود است.

کاوش در عمق مفاهیم این صدا از کجاست؟

نمایشنامه «این صدا از کجاست؟» فراتر از یک روایت صرف، بستر مناسبی برای کاوش در مفاهیم بنیادین و چالش های وجودی انسان فراهم می کند. علی بیگدلی با هنرمندی تمام، این مفاهیم را در تک گویی های شخصیت اصلی تنیده است.

پژواک تنهایی و از خودبیگانگی انسان مدرن

یکی از برجسته ترین تم هایی که در سراسر نمایشنامه به چشم می خورد، تنهایی، از خودبیگانگی و انزوای انسان مدرن است. شخصیت اصلی در مونولوگ های خود، مدام به روابط از دست رفته، سوءتفاهم ها و عدم ارتباط عمیق با دیگران اشاره می کند. این تنهایی نه صرفاً یک وضعیت فیزیکی، بلکه وضعیتی عمیقاً روانی و وجودی است. او در میان جمع نیز احساس بیگانگی می کند، گویی صدایش شنیده نمی شود یا کسی او را نمی فهمد. این تم، بازتابی از معضلات جامعه ای است که در آن، ارتباطات سطحی شده و انسان ها علیرغم نزدیکی فیزیکی، از یکدیگر دور افتاده اند. راوی با یادآوری گذشته و مقایسه آن با حال، حس می کند که پیوندهایش با دنیا کم رنگ شده و در فضایی از انزوا غوطه ور است. این احساس از خودبیگانگی باعث می شود که او مدام به درون خود بازگردد و در آنجا به دنبال پاسخ هایی برای پرسش های بی پایانش باشد.

بازی حافظه و بازآفرینی واقعیت

تم دیگر و بسیار مهم در این اثر، حافظه، فراموشی و بازسازی واقعیت است. مونولوگ راوی پیوسته بین خاطرات گذشته و درک کنونی او از آن خاطرات در نوسان است. حافظه در اینجا نه یک ثبت دقیق از وقایع، بلکه ابزاری انعطاف پذیر است که می تواند واقعیت را تغییر دهد و یا آن را به شکلی نو بازسازی کند. راوی گاهی از وضوح خاطرات می گوید و گاهی از مخدوش شدن آن ها یا عدم قطعیت در مورد صحتشان. این بازی حافظه، نقش کلیدی در شکل گیری هویت راوی دارد؛ او با هر بار یادآوری و بازتفسیر گذشته، بخشی از هویت خود را می سازد یا از دست می دهد.

همچنین، تأثیر فراموشی بر درک او از گذشته نیز مهم است. گاهی اوقات، فراموشی یک واقعه یا جزئیات آن، باعث می شود راوی نسخه ای جدید و شاید مطلوب تر از گذشته برای خود بسازد. این تم نشان می دهد که واقعیت ماهیتی ثابت و عینی ندارد، بلکه در ذهن هر فرد متغیر است و تحت تأثیر احساسات، زمان و شرایط، دگرگون می شود. در واقعیت نمایشنامه، همه چیز در حال تغییر است و از دیدگاه راوی هر کدام از جزئیات ممکن است بارها عوض شوند.

نقدهای پنهان اجتماعی و فرهنگی

«این صدا از کجاست؟» به شیوه ای ظریف و مستتر، نقدهای اجتماعی و فرهنگی را نیز در خود جای داده است. از طریق مونولوگ راوی، خواننده با چالش های موجود در روابط خانوادگی، انتظارات جامعه از افراد و حتی برخی هنجارهای فرهنگی آشنا می شود. راوی ممکن است به بی عدالتی ها، ریاکاری ها، یا محدودیت های اجتماعی اشاره کند که بر زندگی او و اطرافیانش تأثیر گذاشته است. این نقدها به صورت مستقیم و شعاری بیان نمی شوند، بلکه در لایه های پنهان کلام و از طریق تجربیات شخصی شخصیت نمایان می گردند.

برای مثال، اشاره به نحوه برخورد با یک فرد ننه مرده یا آقا خانم و مینی ژوپ و شکستن تار آقا در بخشی از متن، می تواند نشان دهنده تضادها و تعارضات نسلی یا فرهنگی در یک خانواده یا جامعه باشد. این انتقادات، نمایشنامه را از یک صرفاً روانکاوانه بودن خارج کرده و به آن ابعاد اجتماعی عمیق تری می بخشند.

جستجوی هویت و بحران های درونی

تم نهایی که نمایشنامه به طور مداوم به آن می پردازد، هویت و بحران درونی شخصیت است. راوی در طول مونولوگ خود، همواره در جستجوی معنا و جایگاه خود در دنیایی آشفته است. او تلاش می کند تا با مرور گذشته، درک روابطش با دیگران و تحلیل احساساتش، به تصویری روشن تر از خود دست یابد. این جستجو با بحران های درونی همراه است؛ احساس گمگشتگی، پوچی، و عدم قطعیت در مورد اینکه چه کسی هستم و چه جایگاهی دارم.

مونولوگ او، به نوعی تلاشی است برای جمع آوری قطعات پراکنده وجودش و ساختن یک کلیت منسجم. این تم با تم تنهایی نیز ارتباط تنگاتنگی دارد؛ زیرا در انزوا، انسان بیشتر به درون خود می نگرد و با بحران های هویتی خود روبه رو می شود. نمایشنامه «این صدا از کجاست؟» دعوتی است برای همذات پنداری با این جستجوی درونی و درک پیچیدگی های انسان معاصر در مواجهه با خود و جهان پیرامونش.

هنر نگارش علی بیگدلی: ویژگی های سبکی این صدا از کجاست؟

یکی از جذابیت های اصلی «این صدا از کجاست؟» نه تنها در مفاهیم عمیق آن، بلکه در شیوه نگارش و ویژگی های سبکی خاص علی بیگدلی نهفته است. او با انتخاب فرمی متفاوت و زبانی منحصربه فرد، تجربه ای تازه را برای مخاطب فراهم می آورد.

فراتر از درام: نگاهی به فرم پست دراماتیک

همانطور که پیش تر اشاره شد، «این صدا از کجاست؟» یک نمایشنامه پست دراماتیک است. این فرم، اساساً از روایت خطی و کنش های دراماتیک به مفهوم سنتی دوری می کند. به جای تمرکز بر «چه اتفاقی می افتد؟»، این نمایشنامه بر «چگونه اتفاق می افتد؟» و «چگونه احساس می شود؟» تأکید دارد. بیگدلی با این انتخاب، به خواننده اجازه می دهد تا در یک تجربه حسی و زبانی غوطه ور شود، نه اینکه صرفاً یک داستان را دنبال کند.

تمرکز بر زبان، تکرارها و ریتم کلام، از ویژگی های اصلی این فرم است. جملات ممکن است ناقص، تکراری یا در هم شکسته باشند، اما هر کدام بار معنایی و حسی خود را حمل می کنند. نویسنده با این کار، سعی در بازنمایی جریان طبیعی و گاه نامنظم افکار در ذهن انسان دارد. این شیوه نگارش، خواننده را وادار به فعال شدن و مشارکت در ساخت معنا می کند، زیرا معنا نه به طور مستقیم، بلکه از طریق تأمل در این پاره گفتارها شکل می گیرد.

قدرت بی نظیر مونولوگ و زبان

یکی از مهارت های برجسته بیگدلی در این اثر، توانایی او در خلق یک جهان کامل تنها از طریق یک صدا است. شخصیت مرکزی، با مونولوگ خود، نه تنها گذشته و حال خود را روایت می کند، بلکه به توصیف شخصیت های دیگر (حتی اگر حضور فیزیکی نداشته باشند)، فضاها و احساسات نیز می پردازد. این مهارت در استفاده از زبان برای تجسم بخشیدن به غیاب ها و ساختن جهانی نامرئی اما قابل احساس، قابل تقدیر است.

ویژگی های زبانی اثر شامل لحن، ساختار جملات و استفاده از گفتار درونی و محاوره است. لحن مونولوگ، ترکیبی از صمیمیت، خشم، حسرت، و گاهی طنز تلخ است. این تنوع لحنی، از یکنواختی تک گویی جلوگیری کرده و به آن پویایی می بخشد. ساختار جملات اغلب کوتاه و گاهی بریده بریده است که حس واقعی تری از مکالمه درونی را القا می کند. استفاده از محاوره و اصطلاحات روزمره نیز باعث می شود که زبان نمایشنامه به زندگی واقعی نزدیک تر باشد و خواننده بتواند به راحتی با آن ارتباط برقرار کند. این زبان، نه تنها حامل معناست، بلکه خود یک کنشگر درام محسوب می شود.

«…فکر می کردم مثلا از این نامه ها داده. فدایت شوم. قربانت شوم. ولی خوب تربیت مهمه دیگه. آدم میگه به خودش؛ بسه خب، قباحت داره. نمیشه اینجوری فکر کنی که. زشته. زننده است. یعنی برای من این طور بود. بقیه هم که تو گور من نمیذارن. خیال کردم مثلا اومده نشسته لب دیوار، از این تارایی که آقا داشت. نه. نه. از این گیتارا گرفته دستش می خونه. موهاشم که بلند بود. ولش کن حالا…»

خلق فضای وهم آلود و سرشار از ابهام

یکی دیگر از ویژگی های سبکی «این صدا از کجاست؟»، چگونگی خلق فضایی بین واقعیت و خیال در ذهن راوی است. به دلیل غیرخطی بودن روایت و تداعی آزاد خاطرات، مرز بین آنچه واقعاً اتفاق افتاده و آنچه تنها در ذهن راوی تصور یا بازسازی شده، محو می شود. این فضای وهم آلود، به خواننده اجازه می دهد تا در یک دنیای سوبژکتیو (ذهنی) غوطه ور شود و با شک و ابهام های راوی همراه گردد.

نقش ابهام در تأویل پذیری اثر نیز بسیار مهم است. علی بیگدلی با آگاهانه به کار بردن ابهام، خواننده را تشویق می کند تا به جای یافتن پاسخ های قطعی، به تأمل و تفسیرهای شخصی بپردازد. معنا در این نمایشنامه، امری از پیش تعیین شده نیست، بلکه در تعامل ذهن خواننده با متن شکل می گیرد. این ابهام، به اثر عمق و پویایی می بخشد و باعث می شود که هر بار مطالعه آن، تجربه ای تازه و متفاوت باشد. این نمایشنامه، نه تنها یک داستان، بلکه یک دعوت به اندیشیدن و درگیر شدن با پرسش های بی جواب است.

چرا باید این صدا از کجاست؟ را تجربه کرد؟ (نتیجه گیری)

«این صدا از کجاست؟» نمایشنامه ای نیست که بتوان آن را تنها خواند و از کنارش گذشت؛ این یک تجربه است، یک سفر عمیق به لایه های پنهان روان انسان و نقدی ظریف بر پیچیدگی های جامعه. علی بیگدلی با مهارت تمام، فرم پست دراماتیک و مونولوگ را به خدمت گرفته تا جهانی از ابهام، تنهایی، حافظه و جستجوی هویت را تنها از طریق یک «صدا» خلق کند.

نکات قوت این نمایشنامه در شیوه نگارش غیرخطی و تداعی گر آن نهفته است که به خواننده اجازه می دهد در جریان سیال افکار یک شخصیت غرق شود. زبان محاوره ای و درونی، در کنار فضای وهم آلود و پرابهام، اثری خلق کرده است که خواننده را به تأمل و تفسیرهای شخصی فرامی خواند. این اثر، به دلیل دوری از روایت های سنتی و تمرکز بر زبان و حس، برای کسانی که به دنبال تجربه های ادبی متفاوت و عمیق هستند، بسیار جذاب خواهد بود.

این اثر به ویژه برای دانشجویان تئاتر، پژوهشگران ادبیات نمایشی، و علاقه مندان به فرم های نوین هنری توصیه می شود. مطالعه «این صدا از کجاست؟» نه تنها به درک بهتری از سبک پست دراماتیک در نمایشنامه نویسی ایرانی کمک می کند، بلکه به خواننده فرصتی برای واکاوی درونیات خود و همذات پنداری با دغدغه های وجودی انسان مدرن می دهد. این نمایشنامه، چراغی است برای روشن کردن مسیرهایی که کمتر به آن قدم گذاشته ایم و صدایی است برای شنیدن حرف های ناگفته.

برای تجربه کامل و عمیق این اثر تأمل برانگیز و غرق شدن در جهان پر رمز و راز آن، تهیه نسخه کامل کتاب به شدت توصیه می شود. اجازه دهید این «صدا» شما را به سفری درونی دعوت کند و به پرسش های وجودی شما پاسخ هایی متفاوت ببخشد.