پیشرفت علم در مسیر جلوگیری از پیری

تحقیقات نشان داد؛

به گزارش خبرگزاری وایکو؛nenki RamakrishnaV،برنده جایزه نوبل و نویسنده کتاب”چرا می‌میریم :علم جدید در تالش برای جاودانگی”، هفته گذشته سخنرانی خود را با اشاره به تغییرات گسترده طول عمر در سراسر جهان طبیعی آغاز کرد. تا آنجا که ما میدانیم مرگ قطعی است. اما هیچ قانون فیزیکی یا شیمیایی وجود ندارد که بگوید باید در زمان مشخصی اتفاق بیفتد و مسائل فلسفی دیگری را مطرح می‌کند.«چرا» پشت این نوسان‌های عظیم تحقیقات و هزینه‌های بسیار زیادی را برای کند کردن یا توقف پیری و افزایش طول عمر برای انسان‌ها به دنبال داشته است.

این کتاب بیانگر یک سفر از طریق درک علمی کنونی از پیری و مرگ است، که اساساً به تجمع آسیب شیمیایی به مولکول‌ها و سلول‌ها ختم می‌شود. سؤال این است که آیا می‌توانیم با فرآیندهای پیری مقابله کنیم.

nRamakrishna در گفتگو با آنتونیورگاالدو، نویسنده مجله فناوری MIT گفت: آیا ما می‌توانیم این کار را به روشی ایمن و مؤثر انجام دهیم. حتی اگر جاودانگی-یا فقط زندگی برای مدت بسیار بسیارطولانی-از نظر تئوری از طریق علم امکان‌پذیر باشد، آیا باید آن را دنبال کنیم؟

nRamakrishna این سؤال را به سایر تفکرات اخلاقی تشبیه کرد:«هیچ قانون فیزیکی یا شیمیایی وجود ندارد که بگوید ما نمی‌توانیم کهکشان‌های دیگر،فضا یا حتی مریخ را مستعمره کنیم».”ما به پیشرفت‌های بزرگی نیاز دارد که ما

هنوز به آن دست نیافته‌ایم.”درواقع، وقتی نوبت به تعقیب جاودانگی می‌رسد، ما به پیشرفت‌های بزرگ بسیار نزدیک‌تر هستیم. nRamakrishna حضار را در یک تور کوتاه از برخی از جهت‌های اصلی تحقیقات سالمندی برد و در ادامه به آن‌ها گفت راپامایسین مصرف کنید،دارویی که برای اولین بار در دهه 1960 از یک باکتری در جزیره ایستر جدا شد که مشخص شد خواص ضد قارچی، سرکوب‌کننده سیستم ایمنی و ضد سرطانی دارد. راپامایسین مسیر TOR را هدف قرار می‌دهد، یک آبشار سیگنال دهی مولکولی بزرگ در داخل سلول‌ها که بسیاری از عملکردهای اساسی زندگی را تنظیم می‌کند.

راپامایسین به دلیل پتانسیل خود در معکوس کردن روند پیری باهدف قرار دادن سیگنال‌های سلولی مرتبط با تغییرات فیزیولوژیکی و بیماری‌ها در افراد مسن توجه مجددی را به خود جلب کرده است. جهت‌گیری‌های دیگر شامل تقلید از اثرات ضد پیری محدودیت کالری نشان داده‌شده در موش‌ها باعث دست‌یابی به برنامه‌ریزی مجدد سلولی می‌شود این بدان معناست که سلول‌های کاملاً توسعه‌یافته را برداریم و اساساً زمان را به عقب برگردانیم.

معروف‌ترین آزمایش بنیادی در این زمینه توسط دانشمند دانشگاه کیوتو و برنده جایزه نوبل، شینیا یاماناکا،انجام شد که نشان داد تنها چهار فاکتور رونویسی می‌تواند یک سلول بالغ را در تمام‌مسیر بازگرداند. راماکریشنان، دانشمند آزمایشگاه بیولوژی مولکولی MRC انگلستان، جایزه نوبل شیمی سال 2009 را برای کشف ساختار ریبوزوم دریافت کرد.

او گفت که برای نوشتن این کتاب احساس شایستگی می‌کند. وی به‌عنوان یک زیست‌شناس مولکولی که فرآیندهای بنیادی چگونگی ساخت پروتئین‌ها توسط سلول‌ها را مطالعه کرده است، در این زمینه ارتباطاتی داشت اما به هیچ‌یک از آن‌ها نزدیک نبود. او در حین تحقیق درباره کتاب، تالش کرد تا از مصاحبه با دانشمندان با سرمایه‌گذاری‌های تجاری مرتبط  با پیری اجتناب کند. جهان در دهه‌های اخیر شاهد انفجاری در تحقیقات پیری بوده است که میلیاردها دلار توسط سازمان‌های دولتی و شرکت‌های خصوصی خرج شده است و پیش‌بینی می‌شود که بازار مصرف محصولات تا سال 2027 به 93 میلیارد دلار برسد.

 راماکریشنان خاطرنشان کرد درنتیجه، ادعاهای نادرست یا اغراق‌آمیز شرکت‌هایی که وعده عمر طولانی‌تر می‌دهند در حال حاضر در حال افزایش است. او یک مثال را به اشتراک گذاشت:«مکمل‌هایی که برای طولانی‌تر کردن تلومرهای فرد یا بخش‌های ژنتیکی که با افزایش سن کوچک می‌شوند»در آمازون در دسترس هستند.

او گفت:”البته، این‌ها مورد تائید FDA نیستند. هیچ کار آزمایی بالینی وجود ندارد و مشخص نیست که مبنای آن‌ها چیست.”اما به نظر می‌رسد هنوز مقداری تقاضا وجود دارد.

https://phys.org/news/2024-05-science-anti-aging.html