قصه غصه های مهاجرت – وایکو

سفر فرنگ بخصوص ینگه دنیا پدیده تازه ای نیست که از اواخر سلسله صفویه شروع شد که فرزندان گروهی انگشت شمار از آقازاده ها و نزدیک به شاهزادگان وقتی در معیت آن ها از طریق زمین و دریا ماه ها طول می کشید تا به اروپا برسند شروع و این بدعت در دوران قاجار و بخصوص زمان ناصرالدین شاه به یک سونامی تبدیل گردید.

به گزارش وایکو، حسن روانشید؛ روزنامه نگار پیشکسوت در یادداشتی در سیاست روز نوشت:سفر فرنگ بخصوص ینگه دنیا پدیده تازه ای نیست که از اواخر سلسله صفویه شروع شد که فرزندان گروهی انگشت شمار از آقازاده ها و نزدیک به شاهزادگان وقتی در معیت آن ها از طریق زمین و دریا ماه ها طول می کشید تا به اروپا برسند شروع و این بدعت در دوران قاجار و بخصوص زمان ناصرالدین شاه به یک سونامی تبدیل گردید تا اهالی حریص و زیاده طلب آن دیار شیفته این رفتار سنت شکنانه آن ها شوند که جواهرات و سکه های طلایی که به همراه داشتند میادین فسق و فجور را برایشان گسترده تر می کرد درحالی که نمی دانستند اینهم دام تازه دشمن است تا بتوانند از طریق آن به کشورهای ثروتمند برای چپاول ذخایر سرزمینی زیر نقاب صدور تمدن نفوذ کنند.
البته در آن دوران هدف را از نگاه جذب تعلیم و هنر و صنعت توجیه می نمودند که در حاشیه آن فرهنگ غرب را نیز بیاموزند وبا عنوان سوغات به این سو بیاورند اما در ادامه زندگی آنچنانی و همپالگی ها توانست موردتوجه قرار گیرد تا باب مهاجرت ها را باز کند. البته در آغاز این روش ازنظر اولیا چندان پسندیده به نظر نمی رسید و به هر وسیله ای که بود فرزندان خود را پس از پایان تحصیلات فرامی خواندند تا در کشور خود خدمت کنند ولی در ادامه بی نتیجه بودن اصرارها این حساسیت ها کمرنگ می شد و در بعضی موارد تشویق ها برای ماندن در غرب افزایش می یافت تا طی سه دهه اخیر به نوعی بدعت تبدیل شود زیرا نوجوان یا جوانی که عازم می شود، پس از مدتی ماندن و غرق شدن در پوچی ها، اولویت را بر پیدا کردن کار متمرکز می کنند تا بعضی مواقع فلسفه اصلی را که ادامه تحصیل است به فراموشی بسپارند و بودن در دیار فرنگ را به نوعی روزمرگی مبدل نمایند.
حالا همه آن دورنماها از کشورهای خارجی برای آن هایی که به یکباره و در اولین فرصت به دست آمده کشور را با هدف مهاجرت ترک کرده اند با نوعی سرخوردگی مواجه شده تا به دنبال راهکار و بهانه ای برای بازگشت باشند. این گروه که به نوعی سردرگم هستند و نمی دانند چگونه بازگردند باعث می شود تا سراب دودلی و تردید بعضی وقت ها با خسارات جبران ناپذیری مواجه باشد زیرا بجا گذاشتن همسر و شاید فرزند و فرزندان در آن کشورها و بازگشت برای تصمیم گیری نهایی به نوعی ریسک کلان شباهت دارد که ممکن است با خطر فروپاشی روبرو شود اگرچه می توانستند قبل از این اقدام پرهزینه وقت بیشتری را صرف تحقیقات لازم پیرامون کشور مقصد کنند و تنها با دریافت یک ویزای سهل و آسان حاصل مه تلاش های گذشته را به آتش نکشند و درنهایت هویت خود را به حراج نگذارند. این افراد به ظاهر ساده دل حتی فرصت نمی کنند از خود بپرسند چگونه است که آژانس های مهاجرتی داخل کشور با اینهمه در باغ سبز نشان دادن آن سوی آب ها خودشان اینجا مانده اند و مهاجرت نکرده اند؟! که آمارها به گونه ای دیگر می گویند تا طی سال 2023 میلادی بیش از 400 هزار نفر از جمعیت 39 میلیونی کانادا یعنی مقصد آرزوهای بعضی نوجوانان و جوانان ما به دیگر کشورهای جهان مهاجرت کرده اند!
بنابراین در مقام قیاس نباید مهاجرت یکصد هزارنفری ایرانیان با جمعیتی نزدیک به 85 میلیون نفر تعجب برانگیز باشد! که یک تفاوت به ظاهر کوچک ولی در باطن بزرگ بین این انتخاب ها وجود دارد زیرا اکثر مهاجران از کشورهایی چون کانادا با سبک و سنگین کردن شرایط و سنجش اینکه در ازای ترک وطن چه چیز بهتری را به دست می آورند، اقدام می کنند. باید عنایت بیشتری به این موضوع داشت فردی که با درآمد معقول و جایگاه مطمین در کشور مشغول زندگی و فعالیت است و به همین دلیل توانسته رقمی قابل قبول را پس انداز کند، ضمن اینکه مسکنی برای اقامت و حداقل وسیله نقلیه ای برای تردد دارد حالا دست به ریسک بزرگی بزند تا همه داشته های خود را که حاصل سال ها تلاش و مرارت است به ارز آزاد یعنی سقوط پرمخاطره ارزش آن تبدیل و هزینه نماید تا وقتی به مقصد ناشناخته می رسد و نمی داند برای چه آمده، نه محلی برای اقامت داشته باشد و نه وسیله ای برای تردد که باید همه چیز را چشم بسته و از صفر شروع کند.
این در حالی است که مهاجر حتی برای یکبار هم که شده از کشور مقصد بازدیدی نداشته و صرفا به واسطه تعریف های شنیده شده از دیگران به این سو آمده است و حالا باید با چالش های تازه کنار بیاید زیرا متوجه می شود توان همزیستی با آب وهوای کشور مقصد را ندارد که ممکن است شش ماه از سال تابش خورشید را حس نکند یا منتظر زمستانی با 20 درجه زیر صفر و بارش برف عظیم باشد و یا مجبور به زندگی عادی در کنار حیواناتی چون تمساح بشود که مرتب سر از آب های جاری بیرون می آورند و یا رتیل هایی که حرکتشان بر روی دیوارها برای اهالی این سرزمین عادی است و ده ها مورد مخالف با روش زندگی در ایران تا مهاجر را هرروز دو دل تر از روز قبل نماید. البته فراموش نکنیم دلتنگی برای فامیل و دوستان از دیگر اولویت هایی است که نمی توان انتخابی را جایگزین آن کرد تا گوشه ای از قصه غصه های مهاجرت را ترمیم نماید.
 

پایان خبر وایکو